Mc Artificiali Zinxhirt

Mi kan qit zinxhirat n’dorë, po s’ma kan lidhë mendjen,
Donin me m’ndalë, po s’mundën me ndalë të vërtetën.
Penën ma morën, letrën ma dogjën,
Po vargjet e mija n’shpirt kurrë nuk u shlyen.
M’thanë hesht, mos fol, rri urtë,
Po fjalët që s’thuhen jon’ ma të forta se plumbt.
N’errësinë m’kan qitë, po unë shoh dritë,
Se liria s’osht n’duar, osht n’tru, osht n’shpirt.
Shkruj me mendje, shkruj me frymë,
Edhe n’burg, edhe n’varr, fjala jem ka me u ndje!
E di që dojnë me m’pa t’heshtun e t’thyem,
Po zëri jem s’ndalet, përjetësisht i shkruem.
Më mbyllen dyert, më ngujuen n’kat,
Po s’mundën me ma vra shpresën që e kam n’gjak.
N’trupin tem kan lshu pranga,
Po mendja jem ka shkel kufijt si dallgët n’det pa skaj.
I shoh si m’shohin, presin me m’pa tu u dorëzu,
Po unë jom ai që rrugën vet e shkru.
I sheh këto mure? Jan’ thjesht gurë,
S’ka burg që m’mban, unë jetoj në fjalë t’lirë.
As zhurmat, as frika, s’mundën me m’shkatërru,
Se një zemër që ndriçon, nuk e ndal dot kush.
M’kan lan pa laps, pa letër, pa drejtësi,
Po kam të vërtetën me veti, s’mundem me u shtri.
I kam pa si servohen, si përkulen për një karrige,
Po unë s’jom i tillë, unë nuk shitet për asnji frike.
S’ma pranuen fjalën, po e din që kam t’drejtë,
Prandaj duan me m’heshtë, po kjo fjalë nuk vdes leht’.
S’du as falje, s’du as mëshirë,
M’leni me luftu, m’leni me ecë i lirë!
Zinxhirat që m’kan qitë, veç ma kanë forcu dorën,
Nuk di me u përkul, prandaj nuk ma durojnë forcën.
N’se m’leni n’errësinë, unë e boj vetë dritën,
S’pres asnjë dritare, vetë e çaj rrugën!
Po shkruej, edhe n’terr, edhe n’burg, edhe n’heshtje,
Se fjala jem nuk mbytet, as nuk ka frikë prej vdekjes.
Mundeni me m’prangos, mundeni me m’nguju,
Po fjala jem ka me jetu, deri sa t’vdes, deri sa t’du!

M’kan mshel n’kat të errët, po s’mundën me m’thye,
Unë jom fjala që rritet, nuk di me u shlye.
Errësira nuk m’frikson, as zhurmat n’korridor,
N’shpirtin tem ka flakë, nuk ka vend për terror.
Zinxhirat tingëllojnë, po si melodi t’prishuna,
Mendja jem udhëton, nuk ka rrugë t’ndaluna.
Edhe muret që rrethojnë sytë e mi t’kujtimit,
S’mundën me i mbyllë kujtimet e shpirtit.
I shoh hijet që përgjojnë çdo frymëmarrje,
Dojnë me pa nëse frika jem ka marrë formë reale.
Po s’e dinë që unë e mbaj fuqinë n’përballje,
Se e vërteta jem osht e pathyeshme si malet.
Fjalët m’kan burgos, po prapë jom i lirë,
Se e vërteta o’ armë, e unë e mbaj në shpirt.
M’kan dashtë t’heshtun, m’kan dashtë t’thyem,
Po unë jom rebel, nuk di me u përkul n’jetë!
Sytë e mi shohin, edhe kur errësira rritet,
Kjo luftë nuk m’frenon, veç ma shumë më ndizet.
Liria s’osht letër, s’osht nënshkrim pa vlerë,
Osht zjarr që s’ndalet, osht besë që nuk vdes kurrë.
Mundeni me m’mbajt, mundeni me m’nguju,
Po mendja jem fluturon, kurrë s’keni me m’ndalu.
Unë jom ai që frymon edhe pa ajër,
Edhe n’burg, edhe n’terr, jam dritë pa kandil t’ndezun.